- اظهر دهلوی(اَ هََ)
نامش میرغلامعلی دهلوی و از شاعران هندوستان بود و در سال 1182 هجری قمری در مرشدآباد درگذشت. او راست:
نه مرا تو می شناسی، نه ترا شناختم من
بکدام آشنائی، ز تو دردسر گرفتم.
(از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 995).
و آغابزرگ طهرانی می نویسد: وی شاگرد شمس الدین فقیر بود و بسال 1170 هجری قمری به عظیم آباد (هند) مهاجرت کرد ودر همانجا درگذشت. برخی از اشعار وی در گلشن (ص 26) آمده و صاحب قاموس الاعلام و مؤلف ریحانه الادب آنها را نقل کرده اند. (از الذریعه قسم اول از ج 9 ص 80). ومؤلف صبح گلشن می نویسد: وی در روزگار علی وردیخان بهادر مهابت جنگ به عظیم آباد آمده و از آنجا به مرشدآباد رفته و همانجا زندگی را بدرود گفته است. (صبح گلشن ص 26). و صاحب گلشن این اشعار را نیز به وی نسبت داده است:
عشق تو دگر گداخت ما را
این فتنه کجا شناخت ما را
از دست جنون دل چه پرسی
در اول داو باخت ما را.
...
نماند طاقت پرواز سیر بستانم
ستمگران پر و بال مرا چرا بستند
برنگ توبه فصل بهار سنگدلان
هزار عهد بمن بسته اند و بشکستند.
(صبح گلشن ص 27).
و رجوع به ریحانه الادب شود، اعاذۀ به فرزند، ماندن با آن. (از اقرب الموارد) ، ملتجی گردانیدن، بازداشت خواستن کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). و اعواذ مثله. (ناظم الاطباء) ، اعاذه و اعواذ کسی را، دعا کردن وی را تا از آسیب محفوظ ماند و گفتن به وی: خدا ترا پناه دهد و رقیه خواندن وی را. (از اقرب الموارد) ، کسی را به پناه و جوار دیگری بردن. پناه دادن. (ترجمان ترتیب عادل ص 15). در پناه گرفتن. در پناه بردن. (از اقرب الموارد).
- اعاذنا الله ، پناه دهد ما را خدای. در تداول فارسی، گاه اعاذنا الله بجای استغفر الله و هرگز، همچون قید یا صوت بکار رود.
- اعاذنا الله من شرور انفسنا، پناه دهد ما را خدای از ناهنجاری های خودمان
نه مرا تو می شناسی، نه ترا شناختم من
بکدام آشنائی، ز تو دردسر گرفتم.
(از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 995).
و آغابزرگ طهرانی می نویسد: وی شاگرد شمس الدین فقیر بود و بسال 1170 هجری قمری به عظیم آباد (هند) مهاجرت کرد ودر همانجا درگذشت. برخی از اشعار وی در گلشن (ص 26) آمده و صاحب قاموس الاعلام و مؤلف ریحانه الادب آنها را نقل کرده اند. (از الذریعه قسم اول از ج 9 ص 80). ومؤلف صبح گلشن می نویسد: وی در روزگار علی وردیخان بهادر مهابت جنگ به عظیم آباد آمده و از آنجا به مرشدآباد رفته و همانجا زندگی را بدرود گفته است. (صبح گلشن ص 26). و صاحب گلشن این اشعار را نیز به وی نسبت داده است:
عشق تو دگر گداخت ما را
این فتنه کجا شناخت ما را
از دست جنون دل چه پرسی
در اول داو باخت ما را.
...
نماند طاقت پرواز سیر بستانم
ستمگران پر و بال مرا چرا بستند
برنگ توبه فصل بهار سنگدلان
هزار عهد بمن بسته اند و بشکستند.
(صبح گلشن ص 27).
و رجوع به ریحانه الادب شود، اعاذۀ به فرزند، ماندن با آن. (از اقرب الموارد) ، ملتجی گردانیدن، بازداشت خواستن کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). و اعواذ مثله. (ناظم الاطباء) ، اعاذه و اعواذ کسی را، دعا کردن وی را تا از آسیب محفوظ ماند و گفتن به وی: خدا ترا پناه دهد و رقیه خواندن وی را. (از اقرب الموارد) ، کسی را به پناه و جوار دیگری بردن. پناه دادن. (ترجمان ترتیب عادل ص 15). در پناه گرفتن. در پناه بردن. (از اقرب الموارد).
- اعاذنا الله ، پناه دهد ما را خدای. در تداول فارسی، گاه اعاذنا الله بجای استغفر الله و هرگز، همچون قید یا صوت بکار رود.
- اعاذنا الله من شرور انفسنا، پناه دهد ما را خدای از ناهنجاری های خودمان